W świecie muzyki klasycznej, nazwisko Fryderyka Chopina to więcej niż tylko znak jakości. To symbol narodowej dumy, dziedzictwa kulturowego i, jak się okazuje, przedmiot zaciętej batalii prawnej. Jarosław Chołodecki, znany propagator muzyki Chopina i właściciel popularnej kawiarni i hotelu w Warszawie, znalazł się w ogniu prawniczych sporów z Narodowym Instytutem Fryderyka Chopina (NIFC).
NIFC, instytucja rządowa założona w 2001 roku, twierdzi, że Chołodecki musi zaprzestać używania nazwiska kompozytora w swojej działalności gospodarczej. Argumentują, że są właścicielami znaku towarowego „Chopin” i każde jego komercyjne wykorzystanie wymaga ich zgody. Chołodecki, który przez lata organizował liczne wydarzenia chopinowskie, często za darmo, uważa to za absurdalne i opresyjne. Jest właścicielem hotelu Chopin Boutique, a na jego dachu mieści się kawiarnia Chopin Taras Cafe.
Nie jest on jedyną osobą, która ma problemy z NIFC. Inni przedsiębiorcy, którzy prowadzą „saloniki Chopina”, również są zaniepokojeni. Pytanie, które się nasuwa, to czy nazwisko i dziedzictwo Fryderyka Chopina powinny być traktowane jako „znak towarowy” podlegający komercyjnej licencji? Czy to nie ogranicza społecznej inicjatywy i oddolnej promocji muzyki kompozytora?
NIFC argumentuje, że ich działania mają na celu „budowanie pozytywnych skojarzeń z osobą kompozytora i jego twórczością”. Ale czy taka ochrona nie idzie za daleko, próbując uzyskać monopol na nazwisko kompozytora? W Austrii, na przykład, nazwisko Wolfganga Amadeusza Mozarta można korzystać bez ograniczeń. Czy brak takiej rejestracji negatywnie wpłynął na dziedzictwo Mozarta i wizerunek kompozytora?
W tym kontekście, warto zastanowić się, gdzie leży granica między ochroną a prawem do wyłączności. Czy nazwisko i dziedzictwo Fryderyka Chopina są dobrami narodowymi, które powinny być dostępne dla wszystkich, czy też są „towarem” do wykupienia przez najwyższego licytującego?
