O tym, że piwo nie jest złociste najlepiej świadczą oczy koloru piwnego. Gdyby w tęczówce miało się znajdować piwo, z pewnością byłby to quadrupel lub podwójny koźlak, a nie czeski pils. O tym, że piwo to nie tylko „Jasne Pełne” świadczą również skale SRM oraz EBC. SRM to inaczej Standard Reference Method, czyli skala wykorzystująca spektrofotometrię. Skrót EBC oznacza European Brewery Convention i – jak sama nazwa wskazuje – w Europie częściej spotykamy tę drugą metodę opisu barwy. Maksymalny poziom EBC dla piwa wynosi 80 – to jest piwo czarne. Zdecydowana większość piwnych recenzentów, a nawet sędziów, posługuje się jednak prostymi opisami. Lager może mieć 4 EBC lub 2 SRM i w tym przypadku najczęściej spotykanym określeniem będzie piwo o słomkowej barwie. Czeski Pils osiąga poziom 10 EBC i tutaj rzeczywiście sprawdza się słynny deskryptor, czyli złocistość.
To właśnie rosnąca popularność jasnych piw dolnej fermentacji, a także siła marketingu i reklamy w XX wieku przyczyniły się do stworzenia nowego synonimu słowa “piwo”, jakim według wielu jest “złocisty trunek”. Szukamy ciemniejszych piw, również dolnej fermentacji, i trafiamy na bocka, czyli koźlaka. Piwo jest barwy ciemnobursztynowej – to jest 35 EBC. Zgodnie z zasadami dobrej degustacji, na samym końcu sięgamy po piwo najcięższe i najciemniejsze, czyli portera bałtyckiego. EBC w przypadku portera/porteru wynosi nawet 65.
Ta paleta jaśniejszych piwnych barw, jak i klarowność, były trudne do uzyskania aż do XIX wieku. Oczywiście zdarzały się wyjątki, ale to były wyjątki potwierdzające regułę. Tą regułą może być również stwierdzenie, że z każdym kolejnym wiekiem piwa były coraz jaśniejsze. Przykładem może być klasztorny jasny Tripel, który po raz pierwszy został uwarzony przez Henrika Verlindena dopiero w 1906 r., kiedy ciemniejszy Dubbel był znany już od średniowiecza. Wyjątkowa barwa Tripla czy Pilsa była możliwa do uzyskania dzięki jasnym słodom. To właśnie rozwój sztuki piwowarskiej, a przede wszystkim słodownictwa, a także samego rolnictwa doprowadziły do „gorączki złota”. Sprawy poszły jednak za daleko, gdyż w pewnym momencie na półkach sklepowych były wyłącznie piwa słomkowe czy wręcz przypominające wodę gazowaną. Ten jednobarwny, a w zasadzie bezbarwny okres w historii piwa miał miejsce w okresie powojennym w Stanach Zjednoczonych i 15 lat temu w Polsce, co musiało się skończyć piwną rewolucją. To jest rozwój piwowarstwa domowego, kraftu oraz stylów historycznych oraz nowofalowych, czyli czarnych, brązowych, bursztynowych, ciemnozłotych, czerwonych, pomarańczowych, złotych, żółtych, błotnistych, mętnych, zamglonych i przygaszonych.
Michał Kopeć (Browarnicy.pl)
14 lat doświadczenia w branży piwnej. Międzynarodowy sędzia piwny BJCP (Beer Judge Certification Program). Sędzia piwny Polskiego Stowarzyszenia Piwowarów Domowych. Piwowar domowy. Birofil/Bibliofil – kolekcjoner książek o piwie. Od 2004 roku prowadzi szkolenia dotyczące kultury picia piwa, sensoryki oraz warzenia. Współpracuje m.in. z Maciejem Chołdrychem (Piwoznawcy). Realizuje regularne szkolenia w Szynkarnia Wrocław oraz Upojeni Katowice. Organizuje szkolenia dla branży HoReCa (m.in. dla Novotel, Hard Rock Cafe, Marriott, Golden Tulip). Prelegent podczas festiwali piwnych, m.in. Silesia Beer Fest. Prowadzi stronę Browarnicy.pl oraz fanpage Piwo w serwisie Facebook. Autor wielu piosenek o piwie.
